Europejskie Centrum Leczenia Chorób Cywilizacyjnych

Nasi partnerzy

Dział jest aktualnie w budowie. Zapraszamy w późniejszym terminie.

Orthokine

Choroba zwyrodnieniowa stawów jest najczęściej występującą patologią narządu ruchu i jedną z najczęstszych chorób we współczesnym społeczeństwie. Wg danych, nawet 17% społeczeństwa może cierpieć z powodu zmian zwyrodnieniowych stawów. Choroba dotyczy ok 60% osób powyżej 65 roku życia i ponad 80% osób powyżej 75 roku życia. Pomimo, iż mówi się powszechnie o chorobie zwyrodnieniowej jako problemie osób w wieku podeszłym, należy pamiętać, że rozwojem zmian zwyrodnieniowych zagrożeni są  coraz częściej ludzie młodzi, w wyniku przebytych urazów lub w związku z uprawianiem sportu.

Pod wzgledem etiologicznym, chorobę zwyrodnieniową można podzielić na dwa rodzaje: pierwotną i wtórna.

Pierwotną chorobę zwyrodnieniową stawów, czyli idiopatyczną, rozpoznaje się, gdy przy pomocy wywiadu, badań klinicznych, laboratoryjnych i obrazowych nie można ustalić przyczyny choroby. Jest to to najczęstszy rodzaj choroby zwyrodnieniowej.

Wtórna choroba zwyrodnieniowa stawów rozwija sie na podłożu uchwytnych przyczyn, takich jak uraz, stany zapalne czy zniekształcenia rozwojowe.

Bez względu na przyczyny choroby zwyrodnieniowej, terapia obejmuje leczenie farmakologiczne (suplementy diety, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne), operacyjne (artroskopia, wymiana całego stawu) oraz coraz częściej stosowane z ogromnym powodzeniem leczenie biologiczne (Orthokine), które bazuje na wykorzystywaniu naturalnych mechanizmów obronnych organizmu.

W przebiegu choroby zwyrodnieniowej organizm reaguje nieprawidłowo - zamiast naprawiać uszkodzone tkanki, produkuje substancje chemiczne które wywołują stan zapalny i przyczyniają się do dalszego uszkadzania chrząstki. Jedna z głównych substancji produkowanych jest interleukina-1 (IL-1), która nasilając stan zapalny powoduje dalsze uszkadzanie tkanek i zwiększa dolegliwości bólowe. Obiecującą substancją przeciwzapalną jest antagonista receptora IL-1, czyli ta na której opiera się terapia Orthokine.

Terapia Orthokine należy do najnowszych metod stosowanych w celu zahamowania lub spowolnienia rozwoju choroby zwyrodnieniowej, oraz zmniejszenia dolegliwości bólowych i odroczenia w czasie leczenia operacyjnego.

Terapia Orthokine wykorzystuje substancje biologiczne zawarte we krwi własnej pacjenta. Specjalna metoda przygotowania krwi zwiększa stężenie tych substancji, w efekcie czego powstaje koncentrat przeciwzapalnie działających białek oraz innych substancji które stymulują procesy regeneracyjne. Jest to rozwinięcie stosowanej od dawna metody pozyskiwania ‘czynników wzrostu’ z krwi własnej w rozmaitych schorzeniach takich jak entezopatie czy zaburzenia zrostu kostnego.

Leczenie tą metodą polega na pobraniu krwi od pacjenta. Po odpowiednim przygotowaniu krwi, osocze zawierające znacznie zwiększone stężenie antagonisty dla receptora IL-1  jest rozdzielone do 6 specjalnych próbówek i zamrożone. Pacjentowi podaje sie jego własne osocze w formie 2 zastrzyków do stawu przez okres 3 tygodni.

Skuteczność terapii potwierdzono w badaniu klinicznym w Dusseldorfie w 2009r, (Baltzer AW, et al. Osteoarthritis Cartilage), stwierdzając zmniejszenie nasilenia bólu u 67% pacjentów a także trwałą poprawę zdolności do ruchu.

Powodzenie tej metody zależy od właściwej kwalifikacji chorego. Im większe zniszczenie stawu, tym większe ryzyko, że efekt leczniczy terapią Orthokine będzie krótszy lub niepełny. Największe szanse powodzenia mamy w sytuacji, w której chrząstka stawowa jest uszkodzona (chondromalacja) ale jeszcze zachowana. Należy także wykluczyć inne współwystępujące patologie wewnątrzstawowe takie jak np. uszkodzone łąkotki. W przypadku bardzo zniszczonych stawów, postępowaniem z wyboru nadal pozostanie operacja wymiany stawu, aczkolwiek nawet w takich sytuacjach zastosowannie terapii Orthokine może skutkować zmniejszeniem dolegliwości bólowych i ewentualne odroczenie w czasie wymiany stawu.

PRP

Entezopatie (czyli bolesne zmiany chorobowe przyczepów ścięgien do kości) oraz tendinopatie (czyli zmiany dotyczące samych ścięgien) są najczęściej wynikiem działania nieprawidłowych naprężeń i obciążeń. Patologiczne obciążenia ścięgien i więzadeł prowadzą do przewlekłych zmian zwyrodnieniowych, osłabienia, naderwania i czasem całkowitego ich zerwania. Do najczęstszych zmian tego typu zalicza się łokieć tenisisty, kolano skoczka, zapalenie ścięgna Achillesa czy zapalenie rozcięgna podeszwowego.

Niestety wiele z metod dotychczas stosowanych, tj. odpoczynek, lód, fizjoterapia, ortezy, masaż, manualna terapia, akupunktura – nie przynoszą zadowalających efektów.

Dokładniejsze badania przeprowadzane w ostatnim dziesięcioleciu, skutkowały zmianą w postrzeganiu istoty schorzenia i tym samym jego leczeniu. Skuteczne leczenie polega na naprawie struktury kolagenu i zwiększeniu unaczynienia ścięgna. Wiodącą metodą stało się podawanie osocza bogatopłytkowego.

PRP (Platelet Rich Plasma) czyli osocze bogatopłytkowe zawiera wielokrotnie zwiększone stężenie czynników wzrostu w porównaniu ze zwykłą krwią. Metoda podania PRP polega na pobraniu krwi własnej pacjenta do zestawu jednorazowego użytku, który przygotowuje się przy zastosowaniu specjalnego pojemnika i wirówki, a następnie pod kontrolą USG wstrzykuje się go do uszkodzonego ścięgna/więzadła, które jest jednocześnie wielokrotnie nakłuwane celem rozkrwawienia. Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym i pacjent po zabiegu z odpowiednimi zaleceniami może opuścić klinikę po zabiegu. Skuteczność procedury jest oceniana na ponad 90%; kluczowym elementem jest badanie kliniczne pacjenta oraz badanie USG które pozwalają na właściwe zakwalifikowanie pacjenta do zabiegu.